Toen ik 19 jaar was en een opleiding ging volgen aan de Ensaid modevakschool wilde ik alle modules volgen, ook de laatste van lerares. Maar het was nooit de bedoeling om ook echt lerares te worden. Ik kom uit een gezin waar beide ouders al in het onderwijs zaten en dat vond ik wel genoeg. Wel wilde ik alles kunnen tekenen en maken.
Het grappige is dat alles toch anders liep. Ik werkte op een atelier voor trouwjurken als coupeuse. Na een aantal jaren kreeg ik de taak om de stagiaires te gaan begeleiden. Vlak daarna moest ik zelf tijdens mijn avondopleiding aan de Ensaid stage lopen. Ik was namelijk bezig met de 7de module en daarbij moest je leren hoe je les moet geven. In het begin ging ik met pijn in mijn buik naar die lessen, zo spannend vond ik het. Ik was vooral bang dat ik vragen zou krijgen die ik niet kon beantwoorden of dat de cursist het allemaal beter zou weten dan ik. Maar gaandeweg groeide mijn zelfvertrouwen, doordat ik al jaren werkte als coupeuse en de opleiding volgde en begon ik het leuk te vinden.
En van stage lopen werd het zelfstandig lesgeven van naailessen bij mijn toenmalige lerares naar zelf een modevakschool openen.
Ik kan het me nog zo goed herinneren die blijdschap die ik voelde toen ik mijn laatste module lerares, had gehaald. Afgelopen vrijdag voelde ik weer diezelfde blijdschap toen twee van mijn cursisten geslaagd zijn voor hun examen.
Conclusie is uiteindelijk toch: Les geven? Echt wel
Comments